Γερμανικός δάκτυλος

Γενικώς οι Έλληνες έχουμε ένα ορισμένο πρόβλημα με τον ξένο δάκτυλο. Πάντα πίσω από κάθε απραξία μας, πίσω από κάθε κακοδαιμονία μας, πίσω από κάθε εθνική μειονεξία μας, κρύβεται ένας αόρατος ξένος δάκτυλος, που σχεδόν νομοτελειακά βυσσοδομεί εις βάρος μας. Για όλα τα στραβά της ράτσας μας κάποιοι άλλοι φταίνε, που έχουνε βάλει αμέτι μουχαμέτι στόχο τους να διαλύσουν τη χώρα μας, τον πολιτισμό μας, την οικονομία μας. Καθόλου και ποτέ εμείς, προς θεού.

Τώρα δε, δεν μας έφτανε η φτώχια μας, μας ξεφύτρωσε κι άλλος δάχτυλος, αυτή τη φορά γερμανικός, προσαρμοσμένος μάλιστα στο αισθαντικότατο (κομμένο) χέρι της Αφροδίτης της Μήλου, που υψιπετής μας κογιονάρει και μας ταπεινώνει εθνικώς. Και ξάφνου βρήκαμε το φταίχτη της εθνικής μας ξεφτίλας. Οι Γερμανοί, τα γουρούνια, τα χιτλερικά αποβράσματα, οι ρατσιστές του κερατά και άλλα ηχηρά παρόμοια. Και ξάφνου ξεχάσαμε τα χρηματιστήρια, τα ομόλογα, τις κουμπαριές, τις Ζίμενς, τις οφσόρ. Ξεχάσαμε εκείνους τους «πατριώτες» πολιτικούς μας και ημετέρους κομματικώς που ανήγαγαν σε εθνικό σπορ την κλεψιά και τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος.

Ε, λοιπόν, δεν φταίνε οι άλλοι για τα χάλια μας. Είμαστε μια κοινωνία εν αποσυνθέσει. Χάσαμε και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας. Βαφτίσαμε ευφυϊα την απάτη και την κλεψιά και γραφικούς όσους κατά καιρούς ψέλιζαν ότι κάτι δεν γίνεται καλά σ’ αυτή τη χώρα. Ζήσαμε δυο δεκαετίες και πλέον (γιατί το πρόβλημα της διαφαινόμενης εθνικής μας χρεοκοπίας δεν είναι τωρινό ή χθεσινό) σαν τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, χωρίς καμιά πρόβλεψη και χωρίς καμιά ευαισθησία. Πετάξαμε έξω από το γήπεδο της επίπλαστης νεοελληνικής μας ευδαιμονίας τις νεότερες γενιές και χρεώσαμε τα παιδιά μας για τα επόμενα πολλά χρόνια. Καταστρέψαμε το όνειρο και την ελπίδα των επόμενων γενιών.

Και το χειρότερο όλων είναι ότι ακόμα δεν φαίνεται, μέσα στο ρηχό νεοπλουτισμό και την απύθμενη έλλειψη κουλτούρας και ευγένειας, να έχουμε αντιληφθεί την ευθύνη που προφανώς επιμερίζεται σε όλους μας: από τους πολιτικούς που διαχειρίζονται το τιμόνι αυτής της έρημης χώρας και μας έχουν φορτώσει με ψεύδη, απατεωνιές, ασυνέπεια και μετέτρεψαν την πολιτική σε πεδίο συναλλαγής και ανίερων δοσοληψιών, μέχρι και τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας.

Τώρα μας φταίει το δάχτυλο! της Αφροδίτης! των Γερμανών! Το περάσαμε από χίλια κόσκινα, το αναλύσαμε ποικιλοτρόπως, φτιάξαμε την κρούστα της εθνικής μας τσατίλας. Επειδή όμως οι περισσότεροι δεν αναρωτήθηκαν τι το επιλήψιμο μπορεί να έγραφε μέσα το περιβόητο περιοδικό με το εξώφυλλο της εικαστικής ανορθογραφίας, σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το άρθρο του γερμανού δημοσιογράφου Κ. Boetig, το οποίο αφορούσε τη νοοτροπία μας και πόσο δύσκολο, ίσως και αδύνατον, είναι να την αλλάξουμε. Γράφει λοιπόν ο Γερμανός δημοσιογράφος:



«Η Ε.Ε. ζητάει από την Ελλάδα όχι μόνο μια σκληρή οικονομική πολιτική αλλά απαιτεί και αλλαγή της νοοτροπίας. Οι ρίζες όμως της διαφορετικότητας είναι βαθιές και δεν θα αλλάξει τίποτα πέραν μιας αισθητικής εξωτερικής επέμβασης. Μπορούμε να καταλάβουμε τους Έλληνες;

Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν προβλήματα προσαρμoγής. Έχουν κατακλύσει τον κόσμο ψήνοντας και τηγανίζοντας γύρω τους, και παίζοντας σε ρόλο κομπάρσου σε κάποια μικρά εργάκια. Σε αυτόν τον συμπαθητικό μικρό λαό που φαίνεται να χορεύει συνεχώς τον Ζορμπά και να γλεντάει, δεν εκπλήσσεται ο γνώστης των πραγμάτων καθόλου με όσα γίνονται.

Πώς και να εκπλήσσεται εξάλλου με έναν λαό που ανακατεύει ρετσίνι με κρασί, τυλίγει ρύζι με χορταρικά σε αμπελόφυλλα, παίρνει το ευρωπαϊκό κύπελλο σχεδόν χωρίς κανένα γκολ, αλλά γνώριζε πριν 2.500 χρόνια ότι η ύλη αποτελείται από άτομα και η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο;

Οι Έλληνες ένιωθαν πάντα σαν τους γονείς του πολιτισμού και δεν δίσταζαν όμως να περνούν με τα λεφτά των παιδιών τους. Σήμερα αυτό το κράτος μπαίνει στο γηροκομείο και δέχεται κηδεμόνα να το επιβλέπει.

Αλλά φυσικά αυτό δεν απασχολεί καθόλου τον Έλληνα πολίτη. Αυτός ποτέ δεν περίμενε κάτι από τον υπουργό του, πέρα από την ανταλλαγή της ψήφου του με την άδεια να κτίσει το αυθαίρετο του.

Δεν βαριέσαι σου λέει το ελληνικό κράτος θα επιβιώσει και χωρίς δική του κυβέρνηση. Εξάλλου γιατί να αλλάξει κάποιος, όταν είναι τόσο τέλειος όσο ο Έλληνας;»

Θα ήθελα να γνωρίζω πόσοι και ποιοι από όλους μας διαφωνούν με τις παραπάνω επισημάνσεις. Ίσως να μπορούμε να τους δείξουμε με το δάχτυλο. Κι αν ο Γερμανός δείχνει να μας ξέρει τόσο καλά από την καλή και την ανάποδη, τότε είναι απορίας άξιον πώς εμείς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και πώς αρνούμαστε να μπούμε σε τάξη και να αφήσουμε κατά μέρος το δάχτυλο και τον δάχτυλο.
Γρηγόρης Κοντός